فبلت‌ها دنیای عجیبی دارند! نخستین فبلت، با کلی شوق و ذوق متولد شد و شاید کوچکترین محکوم جهان نیز بود، چرا که در همان بدو تولد توسط خیلی‌ها محکوم به مرگ شد. اما از ابتدا این مدل‌ها با اعتماد به نفس خاصی گام بر می‌داشتند و سرانجام توانستند آتش خیلی از آن‌هایی را که در ابتدا نابودی آن را پیش‌بینی می‌کردند، خاموش کنند (کسی که نفهمید منظورمون اپل بود؟!). اما سرنوشت چیز دیگری برای آن‌ها رقم زد! شما دایناسورها را به خاطر دارید؟ با آن همه ابهت و اقتدار نسل‌شان منقرض شد پس چندان دور از انتظار هم نیست که بگوییم نسل فبلت‌ها نیز منقرض شده است چرا که اکنون کمپانی‌هایی همچون ال‌جی پرچمدارشان را با سایز نمایشگر 5.5 اینچی روانه بازار می‌کنند و حتی به برخی هوشمندهای 4.7 اینچی (و بعضا 5 اینچی) لقب مینی می‌دهند، در نتیجه واژه من در آوردی “فبلت” به فراموشی سپرده شده و حتی از لحاظ ظاهری هم فبلت‌ها تفاوتی با اسمارت‌فون ها ندارند وتنها گوشی‌هایی با سایز بزرگ هستند! باز خدا پدر و مادر سامسونگ را بیامرزد که برای سری نوت خود یک قلم را در نظر گرفته تا شاید بتواند چراغ فبلت‌ها را با آن (همچون مشعل المپیک) روشن نگاه دارد اما من که چشمم آب نمی‌خورد؛ شما را نمی‌دانم! هواوی هم برای آنکه کمکی به روشن ماندن چراغ فبلت‌ها کرده باشد، مردی فلزی را با نام اسند میت 7 وارد بازار کرد تا با دیدن نامش گمان کنید که یک تبلت است، اما در نزدیک با مدلی 6 اینچی مواجه شوید! چیزی که نمی‌توان به آن گفت اما بالاخره این هم یک وجه تمایز است دیگر! حال اگر می‌خواهید بدانید که این فبلت (بخوانید اسمارت فون) هواوی چه چیزی در چنته دارد، با فانی وال همراه باشید.

مردی تمام فلزی و سر به زیر!

سامسونگ فلزی بودن گلکسی آلفا را در بوق و کرنا کرد! البته حقم داشت که سر و صدا به پا کند چرا که تا آن لحظه فلز ندیده بود! این را گفتیم که به سر به زیر بودن هواوی پی ببرید، زیرا میت 7 تماما فلزی است (در حالی که گلکسی آلفا تنها نواری فلزی در اطراف خود می بیند) و هیچ سرو صدایی هم به پا نکرده بس که حیا دارد!

در نگاه از رو به رو طبق معمول فضای زیادی به نمایشگر اختصاص یافته و در زیر آن نام هواوی چون نگینی بر پیکره دستگاه می‌درخشد. به بالای نمایشگر که نگاهی می‌اندازید، با دوربین ثانویه و سنسورهای همیشگی هوشمندها رو به رو می‌شوید که در کنار خودشان گوشی دستگاه را جای داده‌اند. حد فاصل میان نمایشگر با بدنه دستگاه در حد مطلوبی است، حداقل ما که از آن راضی بودیم و همچون خیلی از مدل‌های دیگر غر به جانش نزدیم که چرا این همه فضای بی استفاده در نمای جلویی به چشم می‌خورد ( کسی که نفهمید منظورمون اچ‌تی‌سی بود!).

در سمت راست دستگاه، شاهد کلید پاور هستید که نقش و نگارهایی را بر روی خود می‌بیند. این کلید زیر انگشتان دست خیلی خوب جای می‌گیرد اما کلیدهای یکپارچه صدا که در بالای آن قرار گرفته، چنین حسی را به ما منتقل نمی‌کنند زیرا با توجه به سایز دستگاه، دسترسی به آن‌ها مشکل خواهد بود. ای کاش این کلیدها به زیر کلید پاور منتقل می‌شد تا نتوانیم بر روی این مرد فلزی عیب بگذاریم!

سمت چپ، در بالاترین قسمت شاهد ورودی میکرو سیم کارت و کارت حافظه هستید که در آرامگاه ابدی‌شان جای خوش کرده‌اند. برای دیدار با این دو، می‌بایست سوزن به دست بمانید چرا که بدون سوزن مخصوص (آن‌قدرها هم مخصوص نیست‌ها!) دیدار با آن‌ها امکان پذیر نیست.

در بخش زیرین با پورت میکرو USB و در بخش بالایی با جک 3.5 میلی متری هدفون رو به رو می‌شوید.

وقتی دستگاه را به پشت بر می‌گردانید، بیش از همه این فرو رفتگی سنسور اثر انگشت است که به چشم می‌آید. در بالای آن با دوربین، که از بدنه دستگاه بیرون زده و فلاشی که به همراه دارد مواجه می‌شوید. بیرون زدن لنز از بدنه همان و نابود شدنش هنگام برخورد با زمین همان! البته گویا هنگام تولید دستگاه، دوربین حق سنسور اثر انگشت را خورده است چرا که تقریبا به همان اندازه‌ای که دوربین از بدنه بیرون زده، سنسور در بدنه فرو رفته!

درست از وسط لنز هم خطی به بالا رفته و هنوز به انتها نرسیده به دو قسمت تقسیم شده و به دو سوی دستگاه متمایل گشته تا زیبایی خاصی را به آن بخشیده باشد. از این پستی و بلندی‌ها که بگذریم به پایین می‌رسیم که لوگوی هواوی و تک اسپیکر دستگاه به چشم می‌خورند.

اطراف دستگاه کمی انحنا داشته و همچون برخی‌ مدل‌های دیگر تیز نیست که همین قضیه به در دست گرفتن آن کمک شایانی می‌کند، از طرفی ضخامت دستگاه 7.9 میلی متر و وزنش 185 گرم است؛ پس بدانید اینکه برخی هواداران (تماشاگر نماها)، عدم استفاده از فلز در برخی محصولات را به دلیل ضخامت و وزن بیش از حد دستگاه می‌دانند، بهانه‌ای بیش نمی‌آوردند.

مرد فلزی خوش چهره نیز هست!

فلسفه اینکه چرا این مرد فلزی، اسند میت 7 نام دارد اما 6 اینچی است، در مقدمه گفتیم. تنها کیفیت می‌ماند که اگر بگذارید، خواهیم گفت! یک نمایشگر 6 اینچی Full HD چهره این مرد فلزی را به خوبی هرچه تمام‌تر به نمایش می‌گذارد. رنگ‌ها واقعی به نمایش در آمده و به لطف پنل IPS مشکلی هم در نگاه از زوایا نیست!

اگر قصد گشت و گذار با مرد فلزی را دارید و می‌خواهید به بیرون از خانه بروید، باز هم مشکل خاصی را نخواهید داشت چرا که میزان روشنایی صفحه در حد مطلوبی بوده و نمایشگر علاقه زیادی به نمایش دادن آن سوی خیابان بر روی خود ندارد، پس می‌توانید بیرون از خانه با آن ارتباط برقرار کنید. در جدول زیر شاهد میزان روشنایی این مدل هستید و می‌توانید این مقدار را با سایر بزرگان نیز مقایسه کنید (از بالای نمودار گزینه‌ها را تغییر دهید).

به طور معمول مردان آهنین و فلزی بر روی چهره خود خط و خش‌های زیادی را می‌بینند اما بر روی چهره این مرد فلزی از هواوی جای هیچ خط و خشی نیست! اگر بخواهید دلیل را جویا شوید، ما نام گوریلا گلاس 3 را بر زبان می‌آوریم. شاید پیش خود بگویید در این دوره و زمانه که همه دم از صفحات QHD می‌زنند چرا هواوی از Full HD استفاده کرده؟! اما ما می‌خواهیم به همه ثابت کنیم که QHD تنها اسمی بزرگ است و خبری از کیفیت فوق العاده یا آپشنی خاص در آن نیست و تنها مصرف باتری (به علاوه اعداد و ارقام) را بالا می‌برد! پس Mate را در کنار یکی از همین مدل‌های QHD صفت (انگار فحشه!) با نام گلکسی نوت4 قرار دادیم تا با چشمان خودتان به این قضیه پی ببرید ( نمایشگر سمت چپ، مربوط به اسند میت 7 است).

این مرد فلزی قدرتمند هم هست!

بر خلاف اکثر اسمارت فون‌های بازار، مرد فلزی قصه امروزمان از پردازنده‌های HiSilicon بهره می‌برد و خبری از کوالکام و انویدیا در تن و بدن آن نیست! مهم‌ترین دلیل استفاده از چنین پردازنده‌ای را می‌توان به مالیکت هواوی بر همین کمپانی HiSilicon نسبت داد. در Mate 7 شاهد چیپست Kirin 925 هستید که دارای 4 هسته Cortex-A15  با فرکانس 1.8 گیگاهرتز و 4 هسته Cortex-A7 با فرکانس 1.3 گیگاهرتز است. Mali-T628 هم عهده دار کارهای گرافیکی است. در این بین، میزان رم برای مدل‌هایی با حافظه داخلی 16 گیگابایتی، 2 گیگابایت و برای آن‌هایی که به حافظه‌های 32 گیگابایتی مجهز هستند، 3 گیگابایت است. برای آنکه این مدل را بیشتر به چالش بکشیم، آن را وارد آزمایشگاه خودمان کردیم. در گام نخست از بنچمارک Pi بهره گرفتیم که خیلی زود به عدد 167 برای Mate رسیدیم که چندان جالب هم نیست!

سپس به سراغ نسخه چهارم از برنامه خوب و پر طرفدار AnTuTu رفتیم و در پایان امتیاز بالای 40514 به این مدل اعطا شد.

با توجه به امتیاز پایینی که در قسمت پردازنده در آزمون قبلی به این مدل اعطا شد، برآن شدیم تا از CPU Prime استفاده کنیم تا عملکرد پردازنده را به تنهایی بسنجیم که در نهایت امتیاز خوب و قابل قبول 10048 به آن تعلق گرفت.

در نهایت برای آنکه به آزمون‌های خود خاتمه بدهیم، از Bonsai استفاده کردیم و واحد گرافیکی این مرد فلزی را نیز به تنهایی سنجیدیم.

هنگام جابجایی میان منوها و بخش‌های مختلف که خبری از هنگ و یا کندی در دستگاه نبود، در نتیجه تصمیم گرفتیم تا یک بازی خوب و محبوب همچون Need For Speed را بر روی آن به اجرا درآوریم. حقیقتش را بخواهید با توجه به فلزی بودن دستگاه، گمان می‌کردیم دما بیش از حد مجاز بالا رود اما خبری از داغ شدن حتی پس از نیم ساعت بازی مداوم هم نبود و در این مدت حتی شاهد لگ در بازی هم نبودیم! پس می‌توان بر روی این مرد فلزی به عنوان عاشق گیم حساب کرد.

چشمان مرد فلزی تیز بین است!

هواوی برای مرد فلزی‌اش از یک دوربین 13 مگاپیکسلی در پشت به همراه تک فلاش LED استفاده کرده است. در این مدل خبری از لرزش گیر اپتیکال نیست اما قابلیت‌های نسبتا جالبی بر روی آن قرار گرفته که در ادامه اشاره‌ای به آن‌ خواهیم داشت.پ

هنگام ورود به بخش دوربین با 3 گزینه اصلی طرف هستید. آنکه در مرکز قرار گرفته مربوط به عکس برداری است که در بالای خود گزینه فیلم برداری و در زیرش آپشن All-Focus را جای داده است. All-Focus در واقع پاسخی به ReFocus برنامه معروف نوکیاست (همون مایکروسافت) که توسط آن چند عکس با فوکوس‌های متفاوت از یک سوژه گرفته شده و به این ترتیب پس از ثبت عکس نیز می‌توانید فوکوس را تغییر دهید. عملکرد این قابلیت در نوع خود جالب است و به راحتی با بزرگانی همچون نوت4 رقابت می‌کند اما به پای پدر دوربین گوشی‌ها، یعنی مرحوم نوکیا نخواهد رسید!

در بالای کلید نرم افزاری شاتر دوربین، گزینه‌ای قرار گرفته که با ورود به آن می‌توانید افکت‌های جالب و متنوعی را به تصویر اضافه کنید و حال و هوای عکس به طور کلی تغییر دهید.

اگر قصد ورود به فهرست قابلیت‌های متنوع دوربین را داشته باشید، با چنین صفحه‌ای مواجه می‌شوید.

در بخشی با نام Audio Note قادر هستید تا بر روی عکس چند ثانیه‌ای صدا ضبط کنید.

HDR نیز همان‌طور که از نامش پیداست برای گرفتن عکس در این حالت است تا موجب بهتر شدن رنگ‌ها هنگام عکاسی در محیط‌های کم نور باشد.

Best Photo چیزی در حدود 10 عکس را در کوتاه ترین زمان ممکن از سوژه مورد نظر ثبت می‌کند و شما می‌توانید بهترین آن را برگزینید و در آخر اگر وارد بخش WaterMark  شوید خواهید توانست برخی اطلاعات همچون زمان و مکان را بر روی عکس تگ کنید.

اگر هواوی قابلیت‌های خاص و فوق العاده‌ای همچون سونی بر روی این محصولش قرار نداده، بدون شک برای بخش تنظیمات و شخصی سازی دوربین سنگ تمام گذاشته است. تصور کنید که با ورود به بخش تنظیمات می‌توانید از کلیدهای سخت افزاری این مرد فلزی نهایت استفاده را ببرید.

به عنوان مثال می‌توانید عملکرد کلیدهای یکپارچه صدا را هنگامی که دوربین دستگاه فعال است، شخصی سازی کنید. جالب‌تر از همه اینکه قادر هستید مشخص کنید که با دو بار زدن کلید کاهش صدا، بدون معطلی یک عکس از محیط گرفته شود! تصور کنید در خیابان شاهد صحنه‌ای جالب هستید و قصد دارید تا سریعا آن را توسط دوربین دستگاه خود شکار کنید، با فعال بودن این گزینه، بدون آنکه حتی قفل صفحه را باز کنید، می‌توانید یک عکس بیندازید. حتی سرعت این حرکت را نیز خود دستگاه محاسبه می‌کند و در تست‌هایی که ما گرفتیم، سرعت چیزی میان 0.6  تا 1.7 ثانیه بود.

تنظیمات گسترده‌تری هم در اختیارتان قرار دارد که مهم‌ترین‌ آن‌ها، این است که می‌توانید مشخص کنید که با خندیدن فرد به صورت اتوماتیک از او عکس گرفته شود ویا اینکه فوکوس را بر روی سوژه‌ای تنظیم کنید و با حرکت سوژه مورد نظر به صورت اتوماتیک فوکوس دستگاه نیز تغییر کند و متناسب با آن تنظیم شود.

به طور کلی عملکرد دوربین خوب است اما گاهی اوقات عکس‌هایی را می گیرد که در شان چنین مدل قدرتمندی نیست. در زیر شاهد برخی تصاویر شکار شده در حالت‌های مختلف توسط این مدل هستید.

یکی ازهمونایی که خوب نیست!(افتضاحی المفتضخ!)

اینم مالی نیست!

این یکی بد درنیومده ولی خوب هم نیست!

حرف اینو که دیگه نمیزنیم!

افتضاح!

بازیه چیزی!

از لحاظ فیلم برداری مرد فلزی هواوی قادر است تا به صورت Full HD و با نرخ 30 فریم بر ثانیه فیلم برداری کند و خبری از فیلم برداری به صورت 4K نیست! حتی قادر به فیلم برداری به صورت اسلوموشن نیز نیستید. در کلیپ یک دقیقه‌ای که ما با این مدل گرفتیم، حجم آن چیزی در حدود 189 مگابایت شد که نشان از ثبت تصاویر با جزئیات بالاست اما صدا آن گونه که باید و شاید ضبط نمی‌شود! خصوصا اگر در محیطی پر سروصدا و شلوغ، مشغول فیلم برداری باشید.

دوربین دوم این مدل از نوع 5 مگاپیکسلی است و توانایی ضبط به صورت HD‌ را نیز داراست. اگر از علاقه‌مندان به عکس‌های سلفی هستید، می‌توانید تا حد زیادی بر روی آن حساب باز کنید اما برای چت‌های تصویری چنگی به دل نمی‌زند. در تنظیمات دستگاه نیز قادر هستید تا از سنسور اثر انگشت به‌عنوان کلید شاتر استفاده نمایید که هنگام گرفتن عکس سلفی به نوعی ناجی شما خواهد بود و دیگر مشکل لرزش دستگاه هنگام فشردن شاتر را نخواهید داشت.

صدای مرد فلزی زنانه است!

در بخشی همچون مالتی‌مدیا فاکتورهای زیادی مورد بحث هستند که بدون شک مهم‌ترین آن‌ها، اسپیکر دستگاه است. هواوی یک اسپیکر ساده برای این بزرگ مرد در نظر گرفته و با شنیدن صدای آن به وجد نخواهید آمد. کیفیت صدا بد نیست اما بلندی آن کم است و اگر قصد گوش دادن به یک موسیقی خاص را داشته باشید، با بالا بردن میزان صدا تا انتها از کیفیت آن کاسته می‌شود و ترجیج می‌دهید که از هدفون استفاده کنید که در این حالت همه چیز روال طبیعی خود را طی می‌کند. یک نمایشگر بزرگ و با کیفیت به شما جهت تماشای ویدیو لبخند می‌زند و اگر یک ویدیو پلیر پیش فرض و خوب هم در اختیارتان باشد که دیگر جنس‌تان جور می‌شود. حتی پلیر خود دستگاه ویدیو 4K را نیز بدون هیچ کندی اجرا کرد که برای خودمان هم جالب بود. برای کم کردن روی این مرد فلزی هم که شده یک فیلم با کیفیت بالا به همراه زیر نویس را بر روی آن پخش کردیم، اما باز هم مشکلی در اجرا نبود! پس دریافتیم که غول فلزی هواوی، گزینه‌ای ایده‌آل برای تماشای محتوای چندرسانه‌ای است.

مرد فلزی خشک و بی روح است!

Mate به سیستم عامل اندروید نسخه 4.4 مجهز شده و بدون شک به نسخه پنجم از این سیستم عامل متن باز و محبوب نیز آپدیت خواهد شد، اما رابط کاربری هواوی کمی موجب سردرگمی‌شما می‌شود! تصورش را بکنید هرچه که در دستگاه شما هست (و نیست!) همه و همه در همان صفحات اصلی جای خوش کرده‌اند و خبری از منو و یا لیستی مجزا برای برنامه‌ها نیست! شاید قصد متفاوت بودن را داشته اما کسی نیست به این کمپانی چینی بگویدکه “متفاوت بودن” چیز بدی نیست اما نه به قیمتی که این تمایز، دست و بال‌مان را ببندد! اگر این سوال در ذهن‌تان نقش بسته که با توجه به تعداد محدود صفحات اصلی، قصد نصب تعداد زیادی برنامه و بازی را (بدون قرار دادن در پوشه) داشته باشیم، تکلیف‌مان چیست؟ ما تنها قادریم شانه هایمان را بالا بیندازیم و بگوییم که نمی‌دانیم؛ بروید از هواوی بپرسید!

علی رغم این مشکلات عجیب و غریب، برخی قابلیت‌های خاص نیز برای این مرد فلزی در نظر گرفته شده است. به عنوان مثال با ورود به بخش تنظیمات می‌توانید استایل صفحه اصلی را عوض کنید که در نوع خود جالب است، اما بیش از هر چیزی شما را به یاد ویندوزفون و کاشی‌های زنده‌اش می‌اندازد.

با توجه به اینکه این مدل در رنج محصولاتی در حال انقراض با نام “فبلت” قرار گرفته، پس در دست گرفتنش به سبب سایز بدنه، کمی دشوار خواهد بود. اما هواوی چاره‌ای اندیشیده و گزینه‌ای را در بخش تنظیمات قرار داده که با فعال کردن آن، منویی نیم دایره‌ای بر روی صفحه ظاهر می‌شود که در واقع 5 گزینه اصلی را در اختیارتان می‌گذارد. 3 گزینه آن که همان سه کلید اصلی اندرویدی‌ها در زیر صفحه است که با این قابلیت دسترسی به آن‌ها آسان‌تر می‌شود و دو گزینه دیگر مربوط به قفل صفحه نمایش و پاک کردن حافظه است که همه این‌ها موجب می‌شوند تا شما از کلیدهای سخت افزاری دستگاه بی‌نیاز شوید. از طرفی می‌توانید محل باز شدن این منوی نیم‌دایره‌ای را نیز تغییر دهید، در نتیجه همیشه و در همه جا در دسترس شماست.

برنامه‌های پیش فرض زیادی نیز برای آن در نظر گرفته نشده و تنها نکته قابل ذکر، فایل منیجر بسیاری خوبی است که برای آن تعبیه شده است. این فایل منیجر فایل‌ها را به صورت تفکیک شده از هم به نمایش می‌گذارد، از طرفی حافظه اشغال شده را نیز به خوبی نمایش می‌دهد که در نوع خود جالب است.

مرد فلزی امنیت بالایی دارد!

هواوی هنوز هم از آب بیزار است! در نتیجه نقش اول داستان امروز ما را از نعمت ضد آب و گرد و غبار بودن محروم کرده، از طرفی خبری هم از پورت مادون قرمز برای کنترل دستگاه های دیجیتالی اطراف نیست. حتی قادر به شارژ دستگاه به صورت بی سیم هم نیستید در حالیکه امیدمان را از دست داده ‌بودیم با دیدن سنسور اثر انگشت امید به اردوی‌مان بازگشت! عملکرد این سنسور به طور کلی خوب ارزیابی می‌شود و از هر 10 باری که اقدام به بازگشایی قفل دستگاه با آن کرده باشید، چیزی در حدود ۶ بار را به راحتی پاسخ خواهد داد. مرد فلزی در دو نسخه 16 و 32 گیگابایتی روانه بازار شده و در نسخه 16 گیگابایتی که در اختیار ما بود بیش از 11 گیگابایت آن در دسترس قرار می‌گرفت و مابقی را خو دستگاه پیچانده بود! البته جای نگرانی نیست زیرا می‌توانید تا 128 گیگابایت دیگر توسط کارت حافظه به آن بی‌افزایید. نسخه چهارم از بلوتوث، NFC و GPS نیز از دیگر قابلیت‌های این دستگاه هستند که اشاره به آن‌ها خالی از لطف نیست.

ظرفیت باتری این مرد فلزی سر به فلک می‌کشد!

هواوی برای اسند میت7 از یک باتری 4100 میلی آمپر ساعتی استفاده کرده که در یک استفاده معمولی تا یک روز را همراه‌تان خواهد بود! به شخصه نمی‌دانم با وجود چنین باتری غول آسایی، چرا مصرف در حالت عادی انقدر بالاست به خصوص اگر از طریق وای‌فای به اینترنت متصل شوید و مشغول وبگردی باشید.

اگر میزان شارژ دستگاه به حداقل رسید و قصد پر کردن آن را داشتید، به چیزی در حدود 2 ساعت زمان نیاز دارید، پس می‌توانید بر روی سرعت شارژ بالای آن حساب کنید. ناگفته نماند که دسترسی به این باتری غول‌آسا توسط کاربر امکان پذیر نیست.

کلام آخر

هواوی اسند میت 7 یکی از ایده‌آل ترین مدل‌های معرفی شده برای کسانی است که علاقه‌مند به داشتن مدلی با نمایشگر بزرگ و در عین حال قدرتمند هستند. این مرد فلزی در بازار کشور همچنان نایاب است اما پیش بینی می‌شود که با قیمت اولیه‌ای در حدود 2 میلیون تومان وارد بازار شود و همچون اکثر محصولات این کمپانی، خیلی زود سر به راه شده و قیمت معقول و رقابتی را به خود ببیند.

به هر حال که یادی ازوان مکس هم کردیم!

شاید یک یا نهایت دو سال است که گرفتن عکس‌های به اصطلاح سلفی تا این حد باب شده و برایش انواع و اقسام تجیهزات مختلف را می‌سازند. واژه «سلفی» با اینکه در ابتدا به نظر کلمه‌ای عربی می‌رسد، اما کاملا فرنگی بوده و معنای «خودی» را می‌دهد. در واقع این کلمه در عکاسی به حالتی گفته می‌شود که کاربر، بدون آنکه از شخص دیگری بخواهد از وی یا دوستانش عکس بگیرد، به شخصه دست به کار شده و با بازوان پرتوان خویش، اقدام به عکاسی می‌کند!

اما چرا در طی ده‌ها سالی که از اختراع دوربین عکاسی می‌گذرد، این مورد جدیدا باب شده و روز به روز علاقه‌مندان بیشتری پیدا می‌کند؟ باید کلید حل این معما را در بین گوشی‌های تلفن همراه یافت، جایی که دوربین دوم که در ابتدا وسیله‌ای جهت مکالمات تصویری بود (و البته هنوز هم است) به واسطه توانایی مستقیم در نشان دادن کاربر به صورت زنده، وی را تحریک نمود تا از خودش هم عکس بگیرد و هر چه کیفیت این دوربین‌های ثانویه افزایش پیدا کرد، میل و اشتیاق کاربران نیز فزونی گرفت تا هنگامی که کار به جایی رسید، سازنده‌ای چون اچ‌تی‌سی، تلفن همراهی ساخت که نه تنها دوربین اول و دوم آن یکی بودند، بلکه برای جلوگیری از هر گونه تفاوت گذاشتن بین آن‌ها، فلاش دوگانه نیز برای دوربین جلویی در نظر گرفت تا اهمیت این داستان را به مخاطب بیشتر یادآوری کند. اسم گوشی را هم Eye (به معنی چشم) گذاشت تا به کاربر بگوید که دوربین جلویی یک گوشی، نقش چشم آن را بازی می‌کند و از دوربین عقب، انتظار دیگری داشته باشید (شاید گوش!).

پس همراه با ما باشید تا نگاهی نزدیک و تخصصی به این گوشی بیندازیم.

چشم‌ها برای که به صدا در می‌آیند؟!

اگر سطرهای بالا را به دقت مطالعه کرده باشید، اچ‌تی‌سی تکلیف خودش را با کاربران این گوشی کاملا روشن کرده است! آیا عکاسی سلفی دوست دارید؟ پس دیزایر Eye را بخرید. دوست ندارید؟ خب… می‌توانید که این گوشی را نخرید اما اگر هم خریدید، ضرری نکردید زیرا تمام امکانات یک گوشی عادی (در سطح پرچمدار) را دارد و شاید این چشم بزرگ، روزگاری هم به کارتان بیاید!

وقتی گوشی را به دست می‌گیرید، قد بلند (و شاید هم دیلاق) کمی در ذوق می‌زند. جالب اینجاست که وقتی گوشی را در کنار مدلی چون ال‌جی G3 با نمایشگری که 0.3 اینچ هم بزرگ‌تر است، قرار می‌دهیم باز محصول اچ‌تی‌سی بلندتر است و در اینجا کمی در نام گوشی شک می‌کنید که نامش دیزایر Eye‌ هست یا Foot! در واقع حاشیه‌های نسبتا زیاد در بالا و به خصوص پایین گوشی، سبب این امر شده‌اند و با اینکه این بار اچ‌تی‌سی با مهارت، اسپیکرها را در نواری بسیار باریک قرار داده اما همچنان حاشیه‌ها آزار دهنده به نظر می‌رسد.

در بالای گوشی، این چشم دستگاه است که بیشتر از هرچیزی خودنمایی می‌کند و در کنار آن دو فلاش LED که رنگ‌های متفاوتی دارند، به شما چشمک می‌زند (چشم اصلی کمی بی‌بخار است!). ظاهرا اچ‌تی‌سی خواسته در این بخش کاملا شفاف سازی کند و سنسورها به صورت مشخص در جلوی دیدگان‌تان قرار دارند.

در سمت راست، دکمه پاور در کنار کلید یک‌پارچه صدا قرار دارد و عملکرد مناسبی از خود نشان می‌دهند. در این بخش، یک کلید دیگر نیز حضور دارد که به قدری بد کار می‌کند، به شخصه نبودش را بر بودن آن ترجیح می‌دهم! نامش کلید اختصاصی شاتر دوربین است که از نظر حساسیت باید آن را به سنگ تشبیه کرد (از بس که بی‌احساس است!). این کلید سفت‌تر از آن چیزی است که انتظار دارید و در خیلی از مواقع، متوجه عکس گرفتن نخواهید شد و خلاصه طراح دیزایر Eye با این حرکتش، خاری را چشم گوشی فرو برده است!

در سمت چپ اسلات‌های ورودی سیم کارت و کارت حافظه دیده می‌شود که خوشبختانه نیازی به سوزن آزار دهنده جهت خارج کردن‌شان نیست.

پورت میکرو یواس‌بی در کنار پورت استاندارد هدفون نیز به ترتیب در پایین و بالای دستگاه جای خوش کرده‌اند. وقتی که گوشی را به پشت بر می‌گردانید، لوگوی اچ‌تی‌سی در ابتدا بیشترین نظر را به خود جلب خواهد کرد و از آنجایی که یک لنز بزرگ با دو فلاش را در جلوی Eye دیده‌ایم، پس خیلی به لنز 13 مگاپیکسلی پشتی توجهی نکرده و دستی بر روی قاب پشتی می‌کشیم. بدنه‌ای تمام پلاستیکی که البته بویی از کیفیت پایین به مشام نمی‌رسد. اما رنگ‌بندی گوشی علی‌رغم آنکه شاد و دلپذیر است، کمی دستگاه را شبیه به اسباب بازی هم می‌کند تا در این بخش، سلیقه خریدار بیشترین نقش را برای دوست داشتن آن بازی کند.

دیزایر هم خوشبخت شد!

سرانجام اچ‌تی‌سی تصمیم گرفت تا وضوح تصویر فول اچ‌دی را برای رده دیزایر خودش که به طور معمول گوشی‌های ارزان‌تر (در مقایسه با رده وان) در آن قرار می‌گیرند، عرضه کند و این نور چشمی، اولین محصول در این بخش لقب گرفت. Eye با دارا بودن چگالی پیکسلی 424 در هر اینچ، نسبت به مدلی چون وان M8 با عدد 441 در رده پایین‌تری می‌ایستد اما از آنجایی که چشم انسان توانایی تشخیص پیکسل‌ها بیش از یک حدی را ندارد (به گفته اپل: 326 پیکسل)، پس تفاوتی بین این دو رقم نیست. البته کمتر بودن چگالی پیکسلی Eye به خاطر نمایشگر 5.2 اینچی آن است که سایز بزرگ‌تری نسبت به پرچمدار اچ‌تی‌سی به آن می‌بخشد. اما کیفیت چه؟ باید به طور کلی کیفیت نمایشگر این گوشی را مثبت ارزیابی کرد، کنتراست مناسب به همراه روشنایی بسیار خوب، تصاویر زیبایی را در جلوی چشمان شما به رقص در می‌آوردند اما هرچه نمایشگر را خم کرده و از زاویه‌ها بدان بنگرید، مانند عروسی که وارد چاله و چوله شده و قادر به رقص صحیح نیست، کمی رنگ از رخسارش پریده و حداقل به مانند اچ‌تی‌سی وان M8‌ از خودش هنر نشان نمی‌دهد.

در ادامه تصاویری از این گوشی را در کنار ال‌جی G3‌ مشاهده می‌کنید (مدل سمت راست، اچ‌تی‌سی است).

یک دیزایر قدرتمند!

بعد از معرفی وان (M7) از سوی اچ‌تی‌سی، عادت کرده بودیم که محصولات قدرتمند و پرچمدار این کمپانی را با نام وان و دیگر اسمارت فون‌های میان رده را با نام دیزایر بشناسیم اما دیزایر آی (EYE) آمده تا به نوعی سنت شکنی کرده باشد. این چشم جهان بین اچ‌تی‌سی به پردازنده ۴ هسته‌ای اسنپدراگون ۸۰۱ مجهز شده است که هر یک از این هسته‌ها فرکانسی 2.3 گیگاهرتزی را به خود می‌بینند. آدرنو ۳۳۰ نیز عهده‌دار کارهای گرافیکی است و اگر به این مجموعه خوب سخت‌افزاری ۲ گیگابایت رم نیز اضافه کنید، به قدرت بالای دیزایر Eye پی خواهید برد. برای آنکه این مدل را بیشتر مورد بررسی قرار دهیم آن را وارد آزمایشگاه خودمان کردیم تا ببینیم چه حرفی برای گفتن دارد.

در گام اول سری به بنچمارک پی زدیم. با توجه به اینکه این برنامه عملکرد هر هسته را در محاسبه عدد پی می‌سنجد، در نتیجه هرچه عدد به‌دست آمده کوچک‌تر باشد، نشان از سرعت بیشتر برای آن هسته دارد. دیزایر آی نیز خیلی زود به رقم ۱۲۹ میلی‌ثانیه دست یافت و گرچه نتوانست رکورد تاریخی ال‌جی G2 با کسب رقم ۹۹ میلی ثانیه را بشکند، اما تنها با کسب یک امتیاز کمتر نسبت به پرچمدار این روزهای اچ‌تی‌سی با نام وان M8 نشان داد که چیزی از آن کم ندارد!

سپس به سراغ آزمون ۴ مرحله‌ای  Quadrant‌رفتیم که نتایج به‌دست آمده توسط این مدل را در زیر مشاهده می‌کنید (از بالای نمودار گزینه‌ها را تغییر دهید).

در آزمون بعدی از برنامه محبوب AnTuTu استفاده کردیم که دیزایر آی توانست امتیاز قابل قبول 35462 را کسب کند.

در نهایت برای آنکه واحد گرافیکی را نیز به تنهایی سنجیده باشیم از Bonsai بهره گرفتیم که حاصل کار را در زیر مشاهده می‌کنید.

و زمانی برای عکاسی

اگر کمی بر روی نام این گوشی دقت کنید، متوجه می‌شوید که چشم (استعاره از دوربین)، مهم‌ترین نقش را در تولید این دیزایر بازی می‌کند. اما خب، کمی این رُل در اینجا متفاوت بوده و برخلاف اکثر محصولات تولیدی که تمرکز آن بر روی دوربین پشتی استوار است، بر روی دوربین جلویی معطوف شده تا بلکه به کمک آن، اچ‌تی‌سی بتواند راهکاری تازه را در فروش محصولاتش پیدا کند.

زمانی که اچ‌تی‌سی تلاش کرد تا با تمرکز بر روی سری دوربین‌های موسوم به اولتراپیکسل در گوشی‌های وان M7 و وان M8 تحولی را در این حوزه به وجود بیاورد، بسیاری با دیده شک و تردید بر روی این مدل‌ها نگریستند و این عمل اچ‌تی‌سی سبب شد دوربین، عملا تبدیل به پاشنه آشیل گوشی‌های زیبا و موفقی چون سری وان شود. خود این کمپانی هم که متوجه این موضوع شده بود، از نسخه E8 به بهانه بدنه پلاستیکی و ارزان قیمت‌ترش رونمایی کرد اما تفاوت اصلی را در دوربین‌ها گذاشت و دیگر نه خبری از اولتراپیکسل شد و نه دوربین دومی در بالای آن که صرف چند افکت محدود، هزینه اضافی به خریدار تحمیل کند. حتی در آزمایشی که ما در بین دوربین گوشی‌های پرچمدار گرفتیم، اولتراپیکسل در کل ضعیف‌ترین عملکرد را از خود نشان داد تا مشخص شود که اچ‌تی‌سی باید خیلی لجباز باشد اگر بخواهد در پرچمدار بعدی‌اش، باز این مدل از دوربین را قرار دهد!

اما در دیزایر Eye کمی داستان متفاوت است. با اینکه دوربین پشتی 13 مگاپیکسلی به همراه دو فلاش LED توانایی خوبی در عکس‌برداری دارد، اما وجود همین مشخصات برای دورببن جلو، تا حد زیادی تعجب برانگیز است. مگر چهره انسان در عکس‌های سلفی به چه تعداد پیکسل نیاز دارد و آیا حضور دو فلاش LED در این قسمت با توجه به فاصله کم سوژه تا نمایشگر، ضروری است؟

دوربین جلو و عقب، هر دو ۱۳ مگاپیکسلی هستند و تنها تفاوت در میزان F آن‌هاست که برای جلویی 2.2 و برای پشتی 2 است و به نظر می‌رسد دلیل این فرق، به خاطر وایدتر بودن دوربین جلویی است که به طور معمول  از فاصله نزدیک‌تری اقدام به عکاسی کرده و بدین خاطر نیاز به جای دادن فضای بیشتری در خود دارد.

برای آنکه ببینیم این دو دوربین چه تفاوتی در گرفتن عکس دارند، نمونه مشابهی را در جلوی آن‌ها گذاشته و عکاسی کردیم (با سختی و مشقت فراوان!). تصویر اول برای دوربین پشتی و عکس دوم مربوط به دوربین جلویی است.

اچ‌تی‌سی امکانات نرم‌افزاری ریز و درشتی را هم به دوربینش افزوده تا بتواند جذابیت کار کردن با آن‌ها را افزایش دهد. تقریبا هر امکانی که برای دوربین پشتی فراهم است، برای جلویی نیز آورده شده تا مبادا به یکدیگر حسودی کنند! همچون قبل هم از افکت‌های متنوع و نرم‌افزار Zoe بهره گرفته شده تا عاشقان عکاسی، با کیت کاملی از امکانات رنگارنگ سر و کار داشته باشند.

البته در این بین یک ایراد هم مشاهده می‌شود و آن عدم قابلیت تنظیم فلاش برای دوربین جلو در حالت خودکار است. در واقع این شما هستید که همیشه تنظیم می‌کنید آیا می‌خواهید دوربن فلاش بزند یا خیر!

در ادامه چند تصویر شکار شده با دوربین جلوی دستگاه را مشاهده می‌کنید.

البته دوربین پشتی را هم فراموش نکرده‌ایم و به شاهکارهای آن نیز توجهی بفرمایید.

در بخش فیلم‌برداری، دیزایر Eye توانایی فیلم‌برداری در حداکثر وضوح فول اچ‌دی را داراست و زمانی‌که این کمپانی برای پرچمداران خودش هم قابلیت 4K را در نظر نمی‌گیرد، پس انتظار نداشته باشید در این سوگلی چشم درشت هم چنین چیزی را مشاهده کنید. در کلیپ یک دقیقه‌ای که با دوربین گرفتیم، حجم تصویر 144 مگابایت شد. با آنکه نور چندان بالا نبود، اما میزان نویز به حد آزار دهنده‌ای نرسید، صدا کیفیت خوبی داشت و فقط کمی لرزش‌ها بیش از حد به نظر می‌رسید.

به یاد ایام قدیم!

با آنکه دیزایر Eye قد و بالای رعنایی دارد، اما اسپیکرهای دوست داشتنی سری وان را نمی‌توان در آن دید. البته در ابتدا که دو اسپیکر مخفی شده در بالا و پایین گوشی را دیدم، بر این ابتکار اچ‌تی‌سی احسنت گفته و ذکاوتش برای این کار را ستودم. جایگاه اسپیکرها هم به راستی خوب است و به خصوص به دلیل پخش شدن صدا از جلو، کاربر را راضی می‌کند، اما اگر بخواهید با گوشی‌های سری وان و حتی مدلی چون دیزایر 816 آن را مقایسه کنید، به طور حتم ناامید خواهید شد! پلیر دستگاه هم به صورت پیش فرض، کدک‌های تصویری زیادی را پشتیبانی نمی‌کند و به همین خاطر، بایستی دست به دامان برنامه‌های دیگر اندروید همچون MX Player شوید. اما اگر سور و سات کافی را برای تماشای فیلم فراهم آوردید، مشاهده آن در این محصول لذت بخش خواهد بود، به خصوص اگر هدفون‌های با کیفیتی در گوش‌تان باشد و از صدای رسا و دلپذیر Eye بهره بگیرید.

من هم ضد آب شدم!

بالاخره اچ‌تی‌سی تصمیم گرفت تا یک گوشی با گواهی رسمی IP را به بازار ارایه کند تا یک مدل با قابلیت دوام آوردن در یک متری آب را داشته باشد (گواهی IPX7 که حرف X به خاطر عدم مقاومتش در برابر گرد و غبار است). از آنجایی که دکمه شاتر اختصاصی نیز برای کاربر فراهم آورده شده است، پس می‌توانید به راحتی عکاسی کرده و حتی سلفی‌های عجیب و غریب را از خودتان بیندازید. احتمالا زیر آب، یکی از همان جاهایی است که فلش‌های دوگانه، بسیار به کمک کاربر خواهد آمد چرا که میزان نور در چنین محیطی کمتر شده و ارزش فلاش‌ها بسیار بیشتر می‌شود.

اچ‌تی‌سی برای این چشم دوست داشتنی‌اش، یک باتری 2400 میلی‌آمپری را در نظر گرفته که قادر است تا بیش از 10 ساعت وب‌گردی و تماشای فیلم را برای کاربر خود به ارمغان بیاورد و اگر زیاد اهل مکالمه هستید (فراموش کرده بودیم که گوشی برای حرف زدن هم هست!)، تا نزدیک به ۲۰ ساعت بر روی توانایی آن حساب باز کنید.

از دیگر ویژگی‌های این گوشی خوش قد و بالا (و کمی هم دیلاق!) بایستی به توانایی شارژ سریع آن اشاره کرد که تنها در عرض ۳۰ دقیقه، تا ۶۰ درصد از توان خود را باز می‌یابد.

این محصول اچ‌تی‌سی که با نسخه 4.4.2 اندروید و پوسته زیبای سنس، ورژن 6 وارد بازار شده است، دارای 16 گیگابایت حافظه داخلی بوده و توانایی پشتیبانی از 128 گیگابایت حافظه جانبی دیگر را هم داراست.

سخن پایانی

بایستی دیزایر Eye را یک گوشی خاص از اچ‌تی‌سی دانست، مدلی که تمرکز اصلی سازنده بر روی دوربین (به خصوص جلویی) استوار بوده و سبب شده تا محصولی متفاوت را به بازار عرضه کند. البته این تمرکز، سبب نشده تا این گوشی در سایر جهات مدلی ضعیف باشد و اتفاقا تلاش اچ‌تی‌سی بر روی ساخت نمونه‌ای با توازن مناسب است تا کسی نتواند دیزایر Eye را چشم بزند!

اما خب، قد زیادی رعنا و قیمتی بالاتر نسبت به سایر هم‌رده‌های دیزایری (وغیر دیزایری در بازار)، سبب می‌شود تا اگر پول کافی در جیب و علاقه وافر به عکس‌های سلفی داشته باشید، گوشه چشمی نیز به آن بیندازید.

گر مطالب مربوط به بخش نقدانه ما را دنبال کرده باشید، تا به امروز پیکان نشانه‌گیری‌مان به دو گوشی سونی اکسپریا Z3 وگلکسی نوت 4 اصابت کرده بود و از آنجایی که می‌گویند تا سه نشه بازی نشه، به سراغ غول اپل به نام آی‌فون 6 پلاس آمدیم تا ببینیم که آیا این گوشی ارزش خریدن دارد و برای داشتن چنین دستگاهی، پرداختن رقم حیرت آور بیش از 3 میلیون تومان ارزشش را دارد یا خیر؟

آمار فروش کم‌تر

شاید طرفداران آی‌‌فون با دیدن نام یکی از گوشی‌های محبوب‌شان در نقدانه، اخم‌هایشان را در هم بکشند و از آمار فروش بالای گوشی‌های اپل، جهت برتری خود نسبت به رقبا نام ببرند. اما بایستی قبول کرد که آی‌فون 6 پلاس، محصول با ارزشی نسبت به قیمتش نیست! اول از همه اگر همین آمار فروش آی‌فون‌های 6‌ را ببینید، نسخه معمولی محصول اپل یعنی آی‌فون 6 نسبت به 6‌ پلاس در حدود 6 برابر بیشتر است تا نشان دهد که حتی خود اپلی‌ها هم نسبت به این موجود بزرگ و گران قیمت، چندان روی خوشی نشان نمی‌دهند. در واقع سایز بیش از حد بزرگ، چیزی نیست که طرفدارن این برند چندان به راحتی آن را هضم کنند و مطمئنا بسیاری از خریداران 6 پلاس، از طرفداران فبلت‌ها در سایر برندها هستند که تصمیم گرفتند تا طعم این سیب را نیز بدین طریق بچشند، درست همان بخش از بازار که اپل نشانه‌گیری کرده بود و بیشتر از آنکه به علاقه طرفداران خودش اندیشیده باشد، به دنبال جذب دوست‌داران گوشی‌های بزرگ از سایر برندها بوده است.

بی‌اصالت!

زیر پا گذاشتن شعار این کمپانی مبنی بر بی‌استفاده بودن گوشی‌های بزرگ، خود دلیلی بر بی‌اصالت بودن آی‌فون 6 پلاس است! دور نیست روزگاری که استیو جابز، مدیر عامل فقید کمپانی اپل، سامسونگ را به خاطر سایز بزرگ نمایشگر گوشی گلکسی نوت مورد تمسخر قرار داد و به وضوح گفت که هیچ‌کس چنین گوشی بزرگی را نخواهد خرید! حال چه شده که در طی این مدت، اپل دست به کاری زده که تا دیروز آن را اشتباهی بزرگ می‌خواند؟! محصولی که نه تنها از گلکسی نوت اولیه سامسونگ بزرگ‌تر است، بلکه تمام مشخصات یک فبلت غول پیکر را به همراه داشته و هر آنچه اپل تا دیروز ادعای اشتباه بودنش را داشت، در ظاهر و باطن خود به یدک می‌کشد!

لیز همچون صابون!

خاصیت اصلی گوشی‌های فلزی، به شکیل بودن آن‌هاست اما معایبی نیز به همراه دارد. اول از همه، لیز بودن گوشی نکته بسیار مهمی است که هرچه ابعادش بزرگ‌تر بشود، بیشتر نمود پیدا می‌کند و حال وقتی که شما یکی از بزرگ‌ترین گوشی‌های فلزی را در دستان خود دارید، بایستی هر لحظه منتظر باشید تا همچون یک قالب صابون لیز از درون دستان‌تان بلغزد و پهن زمین شود! ضمن اینکه فلز شاید در ظاهر استحکام خوبی داشته باشد اما اگر ضربه‌ای به آن وارد شود، ردش را برای همیشه برچهره خویش نگاه می‌دارد تا این غفلت‌تان همیشه مایه اندوه‌تان شود!

کابوسی به نام خم شدن

فکر کنید که بالای 3 میلیون تومان برای داشتن یک آی‌فون 6 پلاس پول داده‌اید و ناگهان ببینید که گوشی شما بر اثر فشاری که به آن وارد شده است، کمی خم شده و بدنه فلزی خوش ساخت آن همچون گوژپشتی در جلوی چشمان شما رژه می‌رود! البته بایستی قبول کرد که در مورد ضعیف بودن بدنه این گوشی تا حدی هم اغراق و تبلیغات منفی انجام شد اما هر چه که باشد، این ضعف درباره آی‌فون 6 پلاس وجود دارد و استحکام کافی، فدای نازک شدن بیش از حد گوشی شده است.

فقط 16 گیگ!

حذف نسخه 32 گیگابایت و عرضه گوشی در سه مدل 16 و 64 و 128‌ گیگابایت، از آن دست کارهایی است که تنها از شرکتی چون اپل بر می‌آید! در واقع این کمپانی با علم به اینکه اگر به جای مدل 16‌ گیگابایت، نسخه 32 را عرضه کند، از فروش دو نسخه 64 و 128‌ تا حد زیادی کاسته خواهد شد، در یک حرکت ناجوانمردانه، مدل 16‌ گیگ را باقی گذاشت که از آن هم فقط در حدود 11‌ گیگابایتش در دسترس است تا بدین وسیله یک دهن کجی بزرگ نیز به سلیقه مخاطبان خودش کرده باشد! واقعا خنده دار است شما 3 میلیون تومان بپردازید و یک گوشی با 11‌ گیگابایت فضا و بدون پشتیبانی از کارت حافظه جانبی در اختیارتان قرار بگیرد.

تهی از نوآوری

بیایید کمی صادق باشیم، حتی اگر طرفدار دو آتشه آی‌فون هستید، کمی بیندیشید که چرا آی‌فون، به خصوص در نسخه‌های اولیه، تا این حد مشهور و سپس محبوب شد. شاید یک واژه به خوبی بتواند دلیل این امر را توضیح دهد: نوآوری! حال نگاهی دقیق به آی‌فون 6 پلاس بیندازید؛ در این محصول کدام نوآوری وجود دارد که این کمپانی و یا رقبایش تا پیش از این، بدان نرسیده باشند؟ نمایشگر بزرگ فول اچ‌دی؟ تاچ آی‌دی؟ فلش دوگانه؟ پردازنده 64 بیتی؟ سیستم لرزش‌گیر اپتیکال؟  سیری؟ یا حتی سیستم پرداخت اپل؛ همگی تا پیش از این توسط این کمپانی و یا سایرین عرضه شده بود و دیگر چیزی نیست تا با دیدنش، انگشت حیرت به دهان بگیرید و یا از داشتنش بر خود ببالید، این گوشی تنها همان نسخه قبلی است و فقط کمی قدش بلندتر شده و به اصطلاح هیکل گنده کرده است!

iOS همچنان زندان است!

شاید این مورد مختص به این گوشی نباشد و برای تمام گوشی‌های آی‌‌فون صدق کند، اما دلمان نیامد آن را ناگفته بگذاریم! این کمپانی خودخواه، با آنکه راه‌های ارتباطی از طریق برنامه‌های بی‌شمار به خوبی بین گجت‌های مختلف برقرار است، اما هنوز ساده‌ترین گزینه‌های ارتباطی همچون بلوتوث یا اتصال از طریق کابل به کامپیوتر جهت انتقال فایل‌ها را محدود نگاه داشته تا تنها بدین وسیله لج شما را درآورد و مجبور شوید برای انتقال یک فایل ساده همچون عکس، متوسل به وایبر یا ایمیل خود شوید و رسما لقمه را چندین بار به دور سر خود چرخانده و سپس میل کنید!

آیا ارزش خرید دارد؟

این دیگر چه سوالی‌ست؟ اگر این گوشی ارزش خرید داشت که آن را درون نقدانه قرار نمی‌دادیم و به قسمت پندانه می‌فرستادیم! در واقع هنگامی‌که شما می‌توانید در بازار، گوشی‌هایی پیدا کنید که با نصف قیمت آی‌فون 6 پلاس، نه تنها هیچ کمبود و ضعفی ندارند بلکه در بسیاری موارد بهتر هم هستند، چرا بایستی پول خودتان را صرف داشتن این فبلت بکنید؟ دستگاهی که نه تنها برتری خاصی نسبت به پرچمداران سایر برندها عرضه نمی‌کند، بلکه تنها فاکتور متفاوتش یک سیب گاز زده با سیستم عاملی متفاوت است که شاید بیشتر از آنکه لیاقتش را دارد برای خود اعتبار جمع کرده و تنها به واسطه همین اعتبار است که هنوز خوب می‌فروشد، وگرنه آی‌فون 6 پلاس، سیبی نیست که به ازای پرداخت 3‌ میلیون تومان، از چشیدنش لذت ببرید!

منبع:ای تی رسان